Iñaki Garmendiaren eta Antonio Menchenen arteko elkarrizketa

oversize

Bizikleta batera gerturatzen naizen bakoitzean aulkiaren albo baten kontra talka egin ohi dut aldakarekin. Ekintza txiki horrek nire oinetakoen zolatik nire gerrira doan distantzia adierazten du. Keinu hori sartu nuen lanera egunero bizikletaz joaten nintzen aldi batean. Automatismo hori auto baten gidariak eseri eta zenbait elementu doitzearen antzekoa da (adibidez, atzerako ispilua edo bolantearen posizioa). Aulkiaren alboak nire aldakarekin talka egitean altuera desdoikuntza bat zegoenean, zela tutuaren brida lasaitzen duen eta altuera erregulatzen nuen. Osagarri hori igo edo jaitsi egiten nuen, pedalaren oinarritik aulkirainoko distantzia galtzaren barnealdeko luzeraren edo hankaren luzeraren baliokidea izan zedin. Zela tutua bizikletaren koadroa aulkiarekin lotzen duen hodia da.

Ondo gogoratzen dut nire bizikletan nekez altxa zitekeela zela tutua. Bizikletaren koadroa, ibilgailuaren eskeletoa izango litzatekeena, handiegia zen. Bizikleta gidatzean, nire posizioa behartu samarra zen, eta nire gorputza, batzuetan, mindu egiten zen edo zaildu egiten zuen egoera arriskutsuen aurrean erreakzionatzeko aukera. Horri esker ulertu nuen, alkandora, galtza edo oinetako batzuek bezala, bizikleta batek txirrindulari bakoitzaren gorputzera egokitzen diren neurriak dituela, eta oinetakoak erostean gertatzen den bezala, norberaren neurrikoa izan behar zuela. Bizikleta neurrira egindako makina bat da; hura osatzen duen elementu bakoitzak proportzio bati erantzuten dio, gidariaren gorputzarekin bat datorren tamaina bati.

Aspaldi ez dut bizikleta hartu lekualdatzeko. Istripu batzuk izan ondoren, eta hirian egunero egiten ditudan joan-etorrietan gero eta distantzia handiagoak egin behar ditudanez, normalean ez erabiltzen jarraitzea erabaki nuen. Horrekin pixkanaka konturatu naiz nire janzteko modua aldatzen joan naizela: lehen, arropa estuagoak janzten nituen, eroso eta seguru gidatzeko egokiagoak; azkenaldian, berriz, ‘oversize’ arropa batzuk jantzi ditut, berriki nire armairura gehitu dudan jaka bat, adibidez.

Balenciagaren jaka horrek nire bizikletako koadroa gogorarazten dit. Benetan nire neurrikoa den arren, ausart samarra izan naiz hura erosten. Estreinatu berritan, pentsatu nuen zaku handi eta formagabe bat neramala, ia hanka erdiraino iristen zitzaidana, eskuak estaltzen zizkidaten mahuka oso luzeekin, baina denborarekin ulertu ditut haren proportzioak eta nola egokitzen den nire gorputzera. Nire bizikletaren koadroarekin gertatu zitzaidan bezala, haren formak nire gorputzean txertatu nituen, eta nire egunerokoaren barruko beste elementu bat bihurtu nituen, nire arropen osagarri bat izango balitz bezala, nahiz eta haren patroiak beste gorputz baterako pentsatuta egon.

Antonio Menchen