Agur animaliei

Eguzkia geneukan, baina eguzkiari bizkar emanda hasi ginen energia bilatzen, lurpean, gizakiak ohikoa duen mugimendu batean: arakatua, ergela, tarteka heroikoa. Hirurogeita hamarreko hamarkadaz geroztik, «petrolioaren krisialdia» izan eta meatzarien gure zibilizazioaren amaiera hasi zenetik, animalia basatien ia % 70 desagertu direla esaten da (ornogabeak aintzat hartu gabe, kontaezinak baitira). Halaber, diotenez, planetako animaliarik handiena behia izango da laster. Agur elefanteei, agur baleei. Animalia basatiak bizilekurik ez dutelako desagertzen dira batez ere. Basorik gabe utzi ditugu, eta jabetza tituluek eta azpiegiturek zatitutako lur eta urekin. Gehiegizkoa da, bizilagun txarrenak gara. Beti izan gara hala? Zinema programa honen arabera, ez.

 

XX. mendeko artean ganadua eta maskotak ez diren beste zerbait aurkitu ahal izateko, mugaldera joan behar da, hotzerantz, bioma exotikoetara (hala nola oihanera eta sabanara) edo itxitegietara. Hamar filmek eramango gaituzte. Gizakien eta animalien arteko harremanak aldatu egiten dira, aldatu egin dira, eta film batetik bestera ikusiko dugu nola gertatu zen, guk zer egiteko eta guri zer egiteko prest egon ginen, etika bat asmatu nahi izan ote genuen. Gizakiaren mugak animaliekiko kontaktuan zirriborratzen dira, eta zinemak, dokumentatzeko eta erregistratzeko duen gaitasunagatik, zehaztugabetasun hori erakutsi digu. Exekuzioak ikusiko ditugu, eta baita requiemak ere. Tratu txarrak, bai eta ahalegin handiak ere okilen grazia, idi musketadunen misterioa, espezie guztiak eguzkiaren mahaira modu berean gonbidatu gintuztelako ebidentzia (edozein haurrek daki hori) gal ez dadin.